Zaterdag 18-03-2017 – Mol – Auteur: Dirk Cornil
Woon- en zorgcentrum Ten Hove in Mol was ditmaal onze plaats van samenkomst. Enkele jaren geleden waren we ook hier, het enige dat sindsdien veranderd is, is het feit dat je tegenwoordig een kaart (gehandicaptenkaart of kaart blauwe zone) op de parking moet gebruiken. Verder is de accommodatie prima en de gastvrijheid van de mensen van het centrum onovertroffen. De zaal zou geschikt zijn voor 80 personen, maar als je tafels schikt en met rolstoelen moet rekening houden, mag je al blij zijn als je 40 mensen kan plaatsen. Wij waren met 34, dus dat ging nog behoorlijk.
Deze keer hadden we geen spreker uitgenodigd; meerdere mensen hadden gemeld dat ze toch nog wel eens echt lotgenotencontact wilden. Omdat we bovendien meerdere nieuwe gezichten mochten verwelkomen was dit allicht een prima idee, kwestie van “nieuwen” en “anciens” met elkaar kennis te laten maken.
Na wat praktische info gingen we even de groep rond om iedereen zich kort te laten voorstellen. En ja, voor nieuwe mensen is dit niet vanzelfsprekend, het uitspreken van de eigen hobbelige zoektocht naar een diagnose en nu die diagnose er is, de confrontatie met lotgenoten die je een spiegel voorhouden.
Het was goed dat we even konden pauzeren met een stuk taart en een drankje, de zaal leende zich ertoe twee aparte ruimtes te creëren met verschuifbare wanden en zo konden we de groep opsplitsen in de mensen met ataxie (en hun partners) enerzijds en de anderen (ouders, broers/zussen…) anderzijds.
Els leidde het gesprek in de eerste groep. De nieuwe vrienden zaten met vele vragen en het gesprek ging vooral over het omgaan met een spierziekte, over aanvaarding, verwerking… Dat is niet gemakkelijk maar in mijn ogen raakt dit de essentie van lotgenotencontact: er zijn voor de anderen die met hun vragen zitten, samen uitspreken wat je verdriet bezorgt, maar ook wat je hoop geeft. Ook in de andere groep kwam er een eerlijk gesprek op gang. Ook hier waren er de getuigenissen van dromen die bijgesteld moeten worden na het krijgen van de diagnose van een spierziekte en de vraag hoe het nu verder moet. Vragen waar niet altijd een antwoord op is, verhalen waar je stil van wordt, maar voor mij was het hartverwarmend te merken hoe iedereen met iedereen meeleeft.
Het was een fijne bijeenkomst die mensen dichter bij elkaar bracht. We maakten ook afspraak voor de ontspannende barbecue aan het Zilvermeer voor 9 september. In het najaar komen we dan opnieuw samen in Zandhoven waar Guy Coppé onze gastheer is. Die datum zou 28 oktober zijn.