Bron: webforum: www.iemandzoalsik.nl
Beste spierziekte,
Ik ken je nu al zo’n 17 jaar… meer dan de helft van mijn leven. Het was een heftige ontmoeting.. een harde klap en je was niet meer uit m’n leven weg te slaan. Elke dag bemoei je je wel met me, moet je even laten weten dat je er weer bent.
De eerste jaren waren echt heftig. Je liet me weinig van het leven genieten. Ik ging naar school en daarna kon ik niets anders als me overgeven aan jou.
Genoot je er van? Dat had ik wel willen weten.
Heel langzaam aan begon je kracht iets af te nemen. Je verplaatste je ook, je concentreerde je eerst op de benen, nu ook op de armen.
Toch hield niks me tegen. Ik ging wel leuke dingen doen, maar verborg daarbij dat ik daarna kapot van de moeheid en pijn een paar dagen mezelf weer over moest geven aan jou.
Van alles heb ik er aan gedaan om jou weg te krijgen… maar je bent hardnekkig en eigenwijs. Of vind je me te leuk? Is dat het?
Inmiddels heb ik je geaccepteerd, hoe kan ik anders? Je blijft je verplaatsen en je territorium verbreden. Ik heb inmiddels wel mijn manier gevonden om met je om te gaan, ook al ben ik nog steeds bezig een manier te vinden om voor altijd van je af te komen. Wat zou dat heerlijk zijn!
Momenteel hou jij je aardig rustig.. daar ben ik heel dankbaar voor! Nog steeds laat je elke dag wel eventjes van je horen.
Toch ook een klein woord van dank aan je… dankzij jou ben ik harder geworden en ook sterker. Ik kan je inmiddels 9 van de 10 keer gewoon negeren en net doen alsof je er niet bent. Ik geef me niet meer over aan jou, maar ga gewoon door! Niet klagen maar dragen zeg ik altijd, dat heb ik geleerd door jou, waarvoor mijn oprechte dank.
En toch blijf ik dromen, dromen van de dag dat jij mij voorgoed verlaat, ‘k vind het lullig om tegen je te zeggen, maar uit het diepst van mijn hart zeg ik: Als die dag ooit komt, spring ik 100 gaten in de lucht en geef ik het grootste knalfeest ooit want het leven is in feite een groot feest maar je moet wel zelf de slingers ophangen…
Rob Penders